La Primera
Door: Luc van den Boogaart
Blijf op de hoogte en volg Luc
20 December 2014 | Nicaragua, Granada
Beste familie, vrienden, kennissen, vriendin(en) en andere geïnteresseerden,
Vanuit meerdere hoeken kreeg ik de afgelopen weken gevraagd of ik tijdens mijn verblijf/reis in Nicaragua voor de komende zes weken ook een blog ging bijhouden. Hierop heb ik constant ‘uitstellend’ antwoord gegeven omdat ik het simpelweg nog niet wist en ik het wel zou zien als ik daar was. Nou, zoals jullie zien, heb ik het gezien en besloten om wel een waarbenjij.nu bij te houden. Ten eerste omdat dit niet alleen nu, maar ook voor een keer later altijd leuk is om eens te bekijken, ten tweede omdat dit ook een eenvoudige manier is om foto’s en ervaringen te delen en hierbij niet afhankelijk ben van wifi om iemand te laten weten hoe het gaat, en ten derde en als belangrijkste reden omdat het voor mij lekker gemakkelijk is en iedereen die het interesseert in één klap op de hoogte houd.
Ik wil hier echter wel aan toevoegen dat deze blog geen garantie is voor constante updates. De mogelijkheid bestaat dat hieraan vol goede moed begonnen wordt, maar het heel goed kan dat het naarmate de weken vorderen aan activiteit afneemt.. (maar volgens mij herkennen de meeste dat proces wel ;) )
Goed, Luc, hoe is het daar? Nou vooralsnog heel erg goed! Voor degene die het gemist hebben wat ik hier uit ga voeren (indien u dit weet, vervolg het lezen bij alinea 3): Ik verblijf in het totaal zo’n kleine 7 weken in Granada, Nicaragua, waarvan ik de eerste twee weken bij een gastgezin verblijf en op een Spaansschool (Xpres Espanyol) van maandag tot en met vrijdag in de ochtend Spaans lessen krijg en in de middagen activiteiten heb (welke weet ik nog niet). Na deze twee weken verhuis ik op 4 januari naar Hostal la Mexicana waar ik de volgende vier weken zal verblijven. Deze vier weken worden gevuld met werken op La Esperanza in de barrio’s, binnen het project ‘Tutoring at primary schools’. De exacte inhoud en concrete activiteiten tijdens dit project weet ik ook nog niet, maar duidelijk is dat het iets met (straat)kinderen en Engels is. Dit project is iedere dag van 9am – 4pm en in de avonden en de weekenden ben ik dus vrij. Na deze vier weken heb ik nog een dag of 3,5 die ik nog volledig open heb staan en ik nog wel bekijk waar ik dan verblijf en wat ik uit ga voeren.
Ik ben afgelopen donderdag (de 18e) aangekomen na een lange reis van 22 uur. Tijdens deze reis heb ik tot tweemaal toe op letterlijk 5 en 2 minuten mijn overstap maar net gehaald en is mijn bagage in London achtergebleven. Op het vliegveld van Managua (hoofdstad Nicaragua) werd ik opgehaald door Donaldo, vriend van de lokale organisatie en een erg vriendelijke Engelssprekende taxichauffeur. Vanuit het vliegveld werd ik met de auto binnen ongeveer 45 minuten naar mijn gastgezin gebracht en tijdens deze rit mocht ik voor het eerst kennismaken met hoe vriendelijk, open en goedlachs de Nicaraguaanse bevolking is (in ieder geval Donaldo). Hij vertelde me honderduit over het land, was geïnteresseerd in ons kikkerlandje en legde geduldig uit als ik vragen had over dingen die we onderweg tegenkwamen. Helaas was het al donker toen ik landde dus heb ik maar weinig van de omgeving kunnen zien. Wat ik wel zag was dat langs de hele route overal planten, bomen, struiken en krotten stonden. Nicaragua is een van de armste landen van het westelijk halfrond en dat was ook meteen te zien. Het verkeer bestond uit oude Amerikaanse schoolbussen, moderne auto’s, iets minder moderne auto’s, paard en wagen, mens en wagen en gewone voetgangers, allemaal op een weg waarvan alleen de bussen en moderne auto’s verlicht waren en niemand het niet zo nauw met rechts rijden nam. Na deze toch wel spannende 45 minuten kwam ik aan bij het gastgezin in de rand van het centrum van Granada. Langs de weg kwamen we trouwens zogenaamde autohotels tegen (soort parkeergarages met een gordijntje), waarvan Donaldo vertelde dat deze waren om in alle discretie buitenechtelijke avontuurtjes uit te voeren. Er waren veel van zulke autohotels..
Het gastgezin Gomez bestaat uit een vader (Carlos), een moeder (Fatima) en drie jonge kinderen (Carlos jr., Dani en Jeimy) van tussen de 3 en 9 jaar. Ze hebben energie voor dertig en rennen constant door het huis. Verder zit er nog een Frans meisje (Heeft zich voorgesteld, ben haar naam vergeten en probeer er nog op subtiele wijze achter te komen hoe ze ook alweer heet..) die goed Spaans en Engels spreekt en vaak fungeert als tolk. De taal is namelijk nog een grote barrière aangezien ik nog maar zeer beperkt Spaans hablos. Maar ik hoop en verwacht dat dit de komende periode rap vooruit gaat. (Overigens wist Donaldo me te vertellen dat Nicaraguaans Spaans in eerste instantie vrij lastig is om te leren, aangezien de Nica's best wel binnensmonds praten en over het algemeen de ‘s’ aan het eind van de woorden niet uitspreken. ‘Dos’ wordt dus ‘Doh’ en ‘Cervasa’s wordt dus ‘Cervesà’). Tenslotte bestaat de kamer waarin ik verblijf uit vier muren, een nachtkastje en een ventilator, waarvan de eerste en de derde hard nodig waren aangezien ik een aardige jetlag had en het op het moment van aankomst nog 33 graden Celsius was..
De komende dagen zullen dus bestaan uit een beetje wennen aan het eten, klimaat en leeftempo hier, wat zich concretiseert in dat de bagage vrijdagmiddag zou worden afgeleverd maar op het moment nog steeds niet hier is en dit ook nog best wel even zou kunnen duren. Gelukkig heb ik in mijn handbagage een extra shirtje en broek etc. meegenomen en anders koop ik hier wel een Gamisha Negra van Juan. Maandag begint de shit en gaan we zien wat het geeft.
Groetjes,
Luc, of Luca(s) zoals ze me hier noemen en Loe-kaa zoals in het Nederlands – Spaans woordenboek fonetisch als toelichting zal staan.
Ps. Dit bericht is afgelopen zaterdag geschreven en dus niet helemaal up-to-date aangezien ik vandaag pas een fatsoenlijk moment vond om deze waarbenjij aan te maken. Ik hoop/verwacht jullie snel meer te laten weten;)
Vanuit meerdere hoeken kreeg ik de afgelopen weken gevraagd of ik tijdens mijn verblijf/reis in Nicaragua voor de komende zes weken ook een blog ging bijhouden. Hierop heb ik constant ‘uitstellend’ antwoord gegeven omdat ik het simpelweg nog niet wist en ik het wel zou zien als ik daar was. Nou, zoals jullie zien, heb ik het gezien en besloten om wel een waarbenjij.nu bij te houden. Ten eerste omdat dit niet alleen nu, maar ook voor een keer later altijd leuk is om eens te bekijken, ten tweede omdat dit ook een eenvoudige manier is om foto’s en ervaringen te delen en hierbij niet afhankelijk ben van wifi om iemand te laten weten hoe het gaat, en ten derde en als belangrijkste reden omdat het voor mij lekker gemakkelijk is en iedereen die het interesseert in één klap op de hoogte houd.
Ik wil hier echter wel aan toevoegen dat deze blog geen garantie is voor constante updates. De mogelijkheid bestaat dat hieraan vol goede moed begonnen wordt, maar het heel goed kan dat het naarmate de weken vorderen aan activiteit afneemt.. (maar volgens mij herkennen de meeste dat proces wel ;) )
Goed, Luc, hoe is het daar? Nou vooralsnog heel erg goed! Voor degene die het gemist hebben wat ik hier uit ga voeren (indien u dit weet, vervolg het lezen bij alinea 3): Ik verblijf in het totaal zo’n kleine 7 weken in Granada, Nicaragua, waarvan ik de eerste twee weken bij een gastgezin verblijf en op een Spaansschool (Xpres Espanyol) van maandag tot en met vrijdag in de ochtend Spaans lessen krijg en in de middagen activiteiten heb (welke weet ik nog niet). Na deze twee weken verhuis ik op 4 januari naar Hostal la Mexicana waar ik de volgende vier weken zal verblijven. Deze vier weken worden gevuld met werken op La Esperanza in de barrio’s, binnen het project ‘Tutoring at primary schools’. De exacte inhoud en concrete activiteiten tijdens dit project weet ik ook nog niet, maar duidelijk is dat het iets met (straat)kinderen en Engels is. Dit project is iedere dag van 9am – 4pm en in de avonden en de weekenden ben ik dus vrij. Na deze vier weken heb ik nog een dag of 3,5 die ik nog volledig open heb staan en ik nog wel bekijk waar ik dan verblijf en wat ik uit ga voeren.
Ik ben afgelopen donderdag (de 18e) aangekomen na een lange reis van 22 uur. Tijdens deze reis heb ik tot tweemaal toe op letterlijk 5 en 2 minuten mijn overstap maar net gehaald en is mijn bagage in London achtergebleven. Op het vliegveld van Managua (hoofdstad Nicaragua) werd ik opgehaald door Donaldo, vriend van de lokale organisatie en een erg vriendelijke Engelssprekende taxichauffeur. Vanuit het vliegveld werd ik met de auto binnen ongeveer 45 minuten naar mijn gastgezin gebracht en tijdens deze rit mocht ik voor het eerst kennismaken met hoe vriendelijk, open en goedlachs de Nicaraguaanse bevolking is (in ieder geval Donaldo). Hij vertelde me honderduit over het land, was geïnteresseerd in ons kikkerlandje en legde geduldig uit als ik vragen had over dingen die we onderweg tegenkwamen. Helaas was het al donker toen ik landde dus heb ik maar weinig van de omgeving kunnen zien. Wat ik wel zag was dat langs de hele route overal planten, bomen, struiken en krotten stonden. Nicaragua is een van de armste landen van het westelijk halfrond en dat was ook meteen te zien. Het verkeer bestond uit oude Amerikaanse schoolbussen, moderne auto’s, iets minder moderne auto’s, paard en wagen, mens en wagen en gewone voetgangers, allemaal op een weg waarvan alleen de bussen en moderne auto’s verlicht waren en niemand het niet zo nauw met rechts rijden nam. Na deze toch wel spannende 45 minuten kwam ik aan bij het gastgezin in de rand van het centrum van Granada. Langs de weg kwamen we trouwens zogenaamde autohotels tegen (soort parkeergarages met een gordijntje), waarvan Donaldo vertelde dat deze waren om in alle discretie buitenechtelijke avontuurtjes uit te voeren. Er waren veel van zulke autohotels..
Het gastgezin Gomez bestaat uit een vader (Carlos), een moeder (Fatima) en drie jonge kinderen (Carlos jr., Dani en Jeimy) van tussen de 3 en 9 jaar. Ze hebben energie voor dertig en rennen constant door het huis. Verder zit er nog een Frans meisje (Heeft zich voorgesteld, ben haar naam vergeten en probeer er nog op subtiele wijze achter te komen hoe ze ook alweer heet..) die goed Spaans en Engels spreekt en vaak fungeert als tolk. De taal is namelijk nog een grote barrière aangezien ik nog maar zeer beperkt Spaans hablos. Maar ik hoop en verwacht dat dit de komende periode rap vooruit gaat. (Overigens wist Donaldo me te vertellen dat Nicaraguaans Spaans in eerste instantie vrij lastig is om te leren, aangezien de Nica's best wel binnensmonds praten en over het algemeen de ‘s’ aan het eind van de woorden niet uitspreken. ‘Dos’ wordt dus ‘Doh’ en ‘Cervasa’s wordt dus ‘Cervesà’). Tenslotte bestaat de kamer waarin ik verblijf uit vier muren, een nachtkastje en een ventilator, waarvan de eerste en de derde hard nodig waren aangezien ik een aardige jetlag had en het op het moment van aankomst nog 33 graden Celsius was..
De komende dagen zullen dus bestaan uit een beetje wennen aan het eten, klimaat en leeftempo hier, wat zich concretiseert in dat de bagage vrijdagmiddag zou worden afgeleverd maar op het moment nog steeds niet hier is en dit ook nog best wel even zou kunnen duren. Gelukkig heb ik in mijn handbagage een extra shirtje en broek etc. meegenomen en anders koop ik hier wel een Gamisha Negra van Juan. Maandag begint de shit en gaan we zien wat het geeft.
Groetjes,
Luc, of Luca(s) zoals ze me hier noemen en Loe-kaa zoals in het Nederlands – Spaans woordenboek fonetisch als toelichting zal staan.
Ps. Dit bericht is afgelopen zaterdag geschreven en dus niet helemaal up-to-date aangezien ik vandaag pas een fatsoenlijk moment vond om deze waarbenjij aan te maken. Ik hoop/verwacht jullie snel meer te laten weten;)
-
22 December 2014 - 08:22
Rieky:
Ha Luc, leuk dat je toch een blog aanmaakt, zeker voor de foto s.
Liefs Rieky -
22 December 2014 - 10:20
Lo:
Hoi Luc, leuk zo'n blog. Heel veel plezier en avontuur gewenst.
De naam van die Francaise houden we nog te goed....
Gr, Lo -
22 December 2014 - 11:22
Ine:
Yep, ik vind het erg fijn om te zien waar je zit. En goed om te lezen hoe je reis verlopen is. Pff 2 x vliegtuig net gehaald. Spannend. Maar allez, je hebt het gered. Verder wachten we rustig af hoe het eea zich ontwikkelt daar bij jou.
Hier bereiden we ons voor op de Kerst. Hopelijk is het weer goed genoeg om te fietsen. Hier is het allesbehalve 33 gr. Hooguit 8 gr en een flinke koude wind. Dus geniet maar van de warmte daar. Lieve grt Ine en pootje van Louiske -
22 December 2014 - 11:24
Dorthe:
Leuk Luc, geniet ervan! -
22 December 2014 - 12:06
Celia:
HA Loeka,
Helemaal tof , om zo met je mee te kunnen "reizen". Geniet ervan, slurp het op.
fantastische ervaring( nua l, geloof ik!)
Groetjes Celia -
22 December 2014 - 13:51
Theo:
HA Luc, Sjiek det wae met op 'vakansie' moge. Amuseer dich doa en geneet der veural van.
Theo -
23 December 2014 - 11:36
Bertie:
Aaaaaa Luuuuck,
Tjonge, jonge nog aan toe. Waat is het toch sjoeën om zo'n versjlaag te laeze,. Doe schriefs lekker!
Al hieëll get ervaringe gehad.
Kleier en de rest neet bie dich.... Ich haop det ut good kumt.
Laot mer huure, wae vraete ut noets en zeker de foto's.
Maak der get van.
Vier unne fijne Kerst. Doon wae auch!!
Groetjesssss Frans en Bertie -
23 December 2014 - 20:11
Annelies:
Hoi Luc. leuk dat we je kunnen volgen. Geniet er maar lekker van. En wij wensen je ook een fijne warme kerst. -
28 December 2014 - 13:24
Chris:
Ha Luc,
We zeen net truuk van ein wanjeling inne bos bie Kirkelkesberg. Kascha vonj 't prachtig en wae auch. Alles is wit door de snieë en 't is -4 graden met ein lekker zunke.
Sjilt dus ongevieër 35 graden met Granada. Succes met dien Spaanse les en geneet van diene vrieje tied.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
